Listy Episkopatów Europy:
Sport a życie chrześcijańskie (cz I.)
List Konferencji Episkopatu Włoch, Mediolan, 1995
Sport nie może być uważany za rzeczywistość samą w sobie, zamkniętą i kompletną. Jego miejsce jest na odpowiednim szczeblu całej hierarchii wartości, takich jak: Bóg, szacunek dla osoby i jej życia, przestrzeganie wymagań rodziny, solidarność międzyludzka. W takim układzie sport nie jest celem, ani zwyczajnym środkiem do celu. Jest raczej wartością – dla człowieka i dla kultury, miejscem humanizmu i cywilizacji, które niestety może okazać się miejscem degeneracji jednostki i społeczeństwa.
Sport a życie chrześcijańskie (cz II.)
List Konferencji Episkopatu Włoch, Mediolan, 1995
Sport nie może być uważany za rzeczywistość samą w sobie, zamkniętą i kompletną. Jego miejsce jest na odpowiednim szczeblu całej hierarchii wartości, takich jak: Bóg, szacunek dla osoby i jej życia, przestrzeganie wymagań rodziny, solidarność międzyludzka. W takim układzie sport nie jest celem, ani zwyczajnym środkiem do celu. Jest raczej wartością – dla człowieka i dla kultury, miejscem humanizmu i cywilizacji, które niestety może okazać się miejscem degeneracji jednostki i społeczeństwa.
Sport a życie chrześcijańskie (cz III.)
List Konferencji Episkopatu Włoch, Mediolan, 1995
Sport nie może być uważany za rzeczywistość samą w sobie, zamkniętą i kompletną. Jego miejsce jest na odpowiednim szczeblu całej hierarchii wartości, takich jak: Bóg, szacunek dla osoby i jej życia, przestrzeganie wymagań rodziny, solidarność międzyludzka. W takim układzie sport nie jest celem, ani zwyczajnym środkiem do celu. Jest raczej wartością – dla człowieka i dla kultury, miejscem humanizmu i cywilizacji, które niestety może okazać się miejscem degeneracji jednostki i społeczeństwa.
Sport a życie chrześcijańskie (cz IV.)
List Konferencji Episkopatu Włoch, Mediolan, 1995
Sport nie może być uważany za rzeczywistość samą w sobie, zamkniętą i kompletną. Jego miejsce jest na odpowiednim szczeblu całej hierarchii wartości, takich jak: Bóg, szacunek dla osoby i jej życia, przestrzeganie wymagań rodziny, solidarność międzyludzka. W takim układzie sport nie jest celem, ani zwyczajnym środkiem do celu. Jest raczej wartością – dla człowieka i dla kultury, miejscem humanizmu i cywilizacji, które niestety może okazać się miejscem degeneracji jednostki i społeczeństwa.
Sport w służbie integralnego rozwoju człowieka oraz wspólnoty narodów.
Kardynałowie, Arcybiskupi, Biskupi Konferencja Episkopatu Portugali
„Rywalizacja” jest jednym ze sposobów wyrażania istoty ludzkiej i zawsze była nieodłączną częścią życia człowieka na przestrzeni czasów. Wymiar zabawy, zdolność do odczuwania radości, kształtowania się poprzez grę i zabawę ujawniają, że człowiek jest czymś więcej niż tylko „prochem ziemi”, zajętym zaspokajaniem podstawowych potrzeb. Ujawnia, że człowiek uosabia kreatywną wolność, kształtuje świat na różne sposoby, cieszy się nim i raduje. Gra i zabawa pozwalają odkryć duchowość człowieka, jego inwencję i oryginalność, taki człowiek pragnie wolności i życia w pełni, poszukuje bodźca i wyzwania, kultywuje sztukę i piękno, realizuje się w radości, przyjemności i świętowaniu, wykorzystuje własny potencjał do nieustannego pokonywania własnych ograniczeń.
